Mniej. Intymny portret zakupowy Polaków

Nie pamiętam już, kiedy i dlaczego przyszło mi do głowy, że kluczem do
codzienności może być portfel. Jego zawartość (bądź jej brak) i to, co
się z nią robi. Piszę o tym, co się dzieje, gdy spróbuje się – na jakiś
czas – radykalnie ograniczyć codzienną konsumpcję. Oskubać ją do tego,
co naprawdę niezbędne. Tymczasowy zakupowy post, na podjęcie którego
zdecyduje się kilkanaście gospodarstw domowych z całej Polski, stanie
się też częścią mojej codzienności. Na dwanaście eksperymentalnych
miesięcy. Na cały roczny cykl.
Przez ten rok zaglądam do nie swoich portfeli, spiżarni, szaf i głów.
Dowiaduję się, ile może kosztować przetrwanie, wykończenie mieszkania,
zaproszenie na świat człowieka. Ile płacimy za poczucie bezpieczeństwa,
szacunek, spokój. Jaka jest cena dostępu do zdrowia, wiedzy, czystego
powietrza, wody, chlorofilu. Jak przeliczyć czas na pieniądze, pieniądze
na przedmioty, przedmioty na relacje. Czy redukcja we wszystkich tych
dziedzinach daje swobodę, a może wręcz przeciwnie – uwiera?
Czy „mniej” w jednej dziedzinie oznacza „więcej” w innej? I dlaczego bilans między nimi nie chce się zgodzić?
(Fragment)